W wielkim ośnieżonym lesie żył młody wilk. Był porzucony przez swoje stado. Młody wilczek był wygłodzony i słaby, nie miał siły na dalszą wędrówkę w poszukiwaniu pożywienia.
Wyczerpany położył się na śniegu i usnął. W tym czasie leśniczy ze swoją córką wybrał się do lasu by uzupełnić siano w karmnikach. Tam znaleźli wycieńczonego wilka. Leśny uznał że trzeba wilkowi pomóc.
Zabrał go do leśniczówki i otoczył opieką. Wilk zaprzyjaźnił się z ludźmi i dorastał w śród nich. Pewnego dnia wilk uciekł z leśniczówki na dłuższy czas. Leśniczy postanowił  poszukać wilka i zobaczyć co się z nim dzieje. Szukał, zaglądał w dziury - nie mógł go znaleść. W końcu na śniegu znalazł czerwone plamy.
Poszedł tym tropem i dzięki temu znalazł wilka, który był cały zakrwawiony. Widocznie inne zwierzęta go pogryzły, a on nie umiał się się bronić. Był chowany wśród ludzi i ufny.
Leśny wziął wilka do domu i go opatrzył. Zaszył i zabandażował rany. Córka ciągle siedziała koło wilka, bo bardzo go kochała. W końcu wilk wyzdrowiał. Pewnego razu dziewczynka usłyszała wycie.
Pobiegła zobaczyć co tak wyje. Przed domem stała wilczyca z małymi wilkami. Dziewczynka poszła po swojego zwierzaka w domu. Lecz go już nie było. Zawołała swojego tatę. Nie było ani wilka ani wilczycy z małymi wilkami. Dziewczynka bardzo płakała. Nie mogła się pogodzić że jej ukochane zwierze odeszło bez pożegnania.
Dwa miesiące później dziewczynka znów usłyszała wycie.
Wybiega przed dom i zobaczyła swojego kochanego wilka wraz z wilczycą i małymi wilkami. Ucieszyła się bardzo. Wilki zostały w leśniczówce. Kilka lat później gdy dziewczynka dorosła zaczęła się starać o to by wilki były pod ochroną.
Morał tej opowieści jest taki że trzeba pomagać tym, którzy potrzebują czyjejś pomocy, a często dzięki temu zyskuję się przyjaźń i szacunek innych osób.